Geschiedenis
1929 – 1940
Eind twintiger jaren besloot Gustaaf Van Butsele om zijn bestaande weverij in Ronse naar Nederbrakel uit te breiden en er weefsels in natuurzijde te maken.
De economische crisis begin jaren 30 had de vraag naar natuurzijde sterk verdrongen ten voordele van een nieuw garen “kunstzijde”. Toen het gebouw klaar was, werden er twijnmachines gekocht om dit nieuwe garen te bewerken en zodoende kwam er een twijnderij in de plaats van een van weverij.
Zijn zoon Herni nam de dagelijkse leiding op zich en de afgewerkte garens werden eerst enkel aan eigen weverij verkocht, maar vanaf 1932 ook aan derden.
1940 – 1960
In mei 1940 werd het gebouw door verscheidene bommen getroffen en viel er zelfs een dode.
Na de oorlog komt zoon Gerard de rangen vervoegen en ontwikkelt het “pappen” van garens op weefbomen, die aan een groot aantal weverijen geleverd worden.
Met de bevrijding krijgt ook het nylon garen bekendheid en Soieries Elite begint ook dit garen te twijnen en te verwerken tot hoogelastisch garen.
In 1956 overlijdt Henri op 49 jarige leeftijd en zet Gerard alleen het bedrijf verder. In 1959 overlijdt ook Gustaaf.
Intussen is ook polyester garen deel gaan uitmaken van het gamma grondstoffen.
Door gebruik te maken van holle spillen in de jaren 60 kunnen allerhande combinaties van garen gemaakt worden, waardoor de eigenschappen van elk garen geoptimaliseerd worden.
1960 – 1980
In 1963 wordt een moderne scheerderij gebouwd met grote capaciteit. Stilaan wordt er ook aan Nederlandse en Franse klanten geleverd.
In 1965 wordt voor het eerst Lurex® garen verwerkt. Algauw wordt Soieries Elite leverancier van deze goud- en zilverdraadjes voor weverijen en breierijen in binnen- en buitenland.
In 1971 komt Marcel De Bolle in het bedrijf. De vraag naar Lurex® is mode-gebonden en dus zeer onregelmatig: enorm hoog of bijna niks.
In 1976 stopt Lurex® -Amsterdam en de ganse twijnactiviteit wordt door Soieries Elite gekocht, wat zowat een verdubbeling van de eigen capaciteit tot gevolg had.
Doorgedreven specialisatie en een strenge kwaliteitsnorm zorgen er voor dat Soieries Elite een gewaardeerde partner is voor vele bedrijven die hoogwaardige specialiteiten op de markt willen brengen.
1980 – 2000
Eind 1981 gaat Gerard Van Butsele om gezondheidsredenen met pensioen.
Kwaliteit wordt alsmaar belangrijker. Er wordt dan ook geïnvesteerd in nieuwe machines die hoge kwaliteit afleveren en door lage productiekosten een betere rendabiliteit opleveren.
Samen met een groep gemotiveerde en vakbekwame medewerkers slagen wij erin om aan de eisen van onze klanten te voldoen en steeds een antwoord te vinden op nieuwe vragen.
In 1989 komt Isabelle Van Butsele de rangen vervoegen. In 1992 overlijdt Gerard Van Butsele.
In 1993 wordt de druk van milieu en ruimtelijke ordening ons bijna fataal, vermits een nieuwe uitbatingsvergunning ons geweigerd wordt.
De belangrijkste reden is dat wij gelegen zijn in een woonzone en het geluidsniveau van de fabriek overschrijdt de normen die geldig zijn in deze zone.
Na jaren van overleg en discussie wordt door de overheid dan toch een saneringsplan aanvaard, waardoor wij hier ter plaatste mogen blijven.
Eind 1998 kunnen we met de verbouwing beginnen, waardoor we ruim de geluidsnorm van Vlarem II halen.
Tegelijk werd de toegankelijkheid verbeterd, werden aangename en ruime burelen gemaakt en hebben we gezorgd voor een het behoud van een waardevolle industriële architectuur.
2000 -2020
Het nieuwe millennium wordt gekenmerkt door internationale groei. Doordat we zeer klantgericht ontwikkelen en produceren blijft onze markt vrijwel beperkt tot de EU.
Door hoge loonkosten en milieu-eisen verplaatsen vele bedrijven, zowel klanten als leveranciers, hun productie buiten Europa. De groeiende welvaart in die lageloonlanden maakt hen ook meer en meer tot consumenten van onze producten.
Om te overleven moeten wij meer inzetten op verkoop buiten Europa. Bedrijfsleiding, productie en verkoop bij één persoon houden wordt moeilijk. Tegelijk wordt ook gedacht worden aan verjonging door de volgende generatie aan te spreken.
De pensionering van de verantwoordelijke van de productie wordt aangegrepen om textielingenieur Wim Gernaey in dienst te nemen. Om de band met de familiale aandeelhouders te bevestigen komt enkele jaren later ook Filip De Bolle als algemeen directeur de rangen vervoegen. En voor het commerciële komt iemand met ervaring in internationale verkoop in dienst.
Eind 2010 gaat Marcel De Bolle met pensioen en neemt een nieuwe generatie de touwtjes in handen.